De stijl van Escher

De stijl van Escher.

Aan het begin van Escher’s carrière als kunstenaar, tekende en schilderde hij vooral natuurgetrouw. Hij zetten veel steden, gebouwen en landschappen op papier.
Escher was iemand die veel reisde om inspiratie op te doen voor zijn werken. Zo heeft hij een tijd in Italië gewoond omdat hij de landschappen daar interessant en inspirerend vond. Hier heeft hij echter niet lang gewoond, omdat hij met zijn werken een andere richting in wilde slaan.

Maar doordat de natuur hem in Italië zo aantrok, kon hij zich daar niet goed op richten. Daarom verhuisde hij. Hij vestigde zich rond Nederland, Zwitserland en België omdat deze natuur hem niet aantrok en zich op zijn nieuwe richting kon concentreren. Hij wilde zich op enkele uitzonderingen na, niet meer bezig zijn met het weergeven van waarnemingen, maar met het construeren van eigen beeldgedachten. Dit zijn de werken waardoor hij uiteindelijk zijn grote bekendheid heeft gekregen.
Na 1936 heeft hij zich in deze richting ontwikkeld, mede door de verhuizing uit Italië en door een bezoek aan het Alhambra.[1] Het Alhambra is een middeleeuws paleis en fort van de Moorse heersers van het koninkrijk Granada in Andalusië (Zuid-Spanje.) Het paleis bevindt zich op een heuvelachtig plateau, aan de zuidoostelijke grens van de stad Granada. [2] Hierboven is de binnenplaats te zien.
Bruno Ernst is een wiskundedocent, Escher leerde hem kennen in 1956. Bruno Ernst was geïntegreerd door het mathematisch getinte werk van Escher. Door analyses van Escher’s werk en voorafgaande studies, heeft hij het mathematische werk van Escher opgedeeld in de volgende 7 thema’s. 1
Doordringende werelden: Vooral het spiegelbeeld speelt in dit thema een grote rol. Escher vermengde de ene werkelijkheid (de spiegel zelf en de omgeving daarvan) met de andere werkelijkheid (het beeld in de spiegel).
De illusie van ruimtelijkheid:
Regelmatige vlakverdeling
Perspectief
Regelmatige lichamen en spiralen
het onmogelijke
Het oneindige

Op grond van deze analyse kwam hij achter de inspiratiebronnen van Escher. Dit waren:
- de structuur van het platte vlak
- de structuur van de ruimte
- de relatie tussen beide
Abstractie en impressionisme beschrijven de kunstperiode waarin Escher leefde. Intuïtie en spontaniteit stonden hoog in aanzien bij de mensen uit die tijd.
In de periode na 1936 besteedde hij veel aandacht aan perspectief, regelmatige vlakverdeling, dimensies, relatie tussen ruimte en object en het oneindige. Zij tekenstijl en techniek heeft hij zelf ontwikkeld. Het werk van Escher week zoveel af van de essentie van kunst die toen heerste, het paste totaal niet in de heersende denkwijze. Kunstcritici beschouwde zijn werk dan ook niet als kunst, vooral omdat ze niet wisten wat ze met zijn werk aan moesten. Escher was in die tijd apart, in vergelijking met de andere kunstenaars was hij meer een constructeur.
Een andere reden waarom mensen in die tijd zijn kunst niet erkende, was de reproduceerbaarheid van zijn werk. Escher wilde dat iedereen van zijn werk kon genieten. Dus wilde hij dat zijn werken gereproduceerd konden worden en voor een lage prijs konden worden verkocht. Terwijl andere kunstenaars juist hun werken uniek wilden houden.
Vooral in het laatste deel van zijn leven, legde Escher zich steeds meer op de mathematische onderwerp in zijn werk. Daarin was hij in die tijd de enigste die het op zijn manier deed. Daarom behoort hij niet echt tot een bepaalde stroming. Hij deed zijn eigen ding, wat hij interessant vond en liep vooruit op de stromingen uit die tijd.[3]



[1] Bool, F.H., Kist, J.R., Locher, J.L., Wierda, F. (1981). Leven en Werk van M.C. Escher. Amsterdam: Meulendhoff & Co. 1ste druk.

[2] Kunst en Cultuur. (2007). Alhambra in Granada. Gevonden op 13 december 2008 op
http://kunst-en-cultuur.infonu.nl/geschiedenis/2074-alhambra-in-granada.html


[3] De Kunstbus. (2002). M.C. (Maurits Cornelis) Escher. Gevonden op 13 december 2008 op
http://www.kunstbus.nl/kunst/m.c.+escher.html